Nog eenmaal op niveau

Na zo'n vermoeiende dag EN met de bergpas/gletsjer achter de rug, heeft zelfs Manita weer lekker geslapen. Dag 12 wordt weer een Nepali ‘rustdag’, waar we weer een gletsjer (Ngozumba) moesten kruisen: deze keer zag de gletsjer er wat anders uit: helemaal bezaaid met een 50cm puin/stenen laag, zodat er maar weinig ijs zichtbaar was. Tijdens het kruisen hoorde je de gletsjer onder je wel werken: het was duidelijk een dynamiek geheel waar we overheen liepen, met vele lawinetjes en kraken van het ijs. Toen we eenmaal uit het gletsjerdal omhoog waren geklommen zagen we in de verte onze nieuwe bestemming (Gokyo, 4780m) liggen aan een prachtig blauwgroen bergmeer. Beter plekje om die middag uit te rusten van de vermoeienissen van de dag ervoor konden we ons niet voorstellen en, wie weet, zouden we nog genoeg energie op kunnen doen om de volgende dag de heuvel (Gokyo-Ri) die achter Gokyo ligt te beklimmen om, alweer, van die waanzinnige uitzichten te kunnen genieten. Maar of we het nog eenmaal op kunnen brengen om voor de 5e en laatste keer boven de 5000m uit te stijgen is momenteel nog even een (hele) grote vraag.

Helaas, die heuvel is hem toch niet geworden: Manita kreeg teveel last van haar buik. Dan zit je in Azië en denk je dus ‘verontreinigd water gedronken’ of ‘te gekruid gegeten’, wat beide geleid zou hebben tot diarree en onze medicijntas zit dan ook vol met middeltjes tegen diarree. Manita niet dus, die krijgt als een van de weinige reizigers in Azië last van constipatie en daar hadden we dus niks voor bij ons!! Gelukkig konden een paar andere reizigers wel een stripje laxeertabletten op tafel toveren en zodoende was Manita binnen een dag weer de oude.
Die andere reizigers waren overigens een Amerikaanse onderzoeksgroep die voor een aantal weken Gokyo als thuisbasis hadden gekozen, zodat ze onderzoek aan/op en in de gletsjer konden doen, met helmen en koplampen op gingen ze ‘grotten’ van de gletsjer in die soms wel 600m lang waren.
Al met al betekende dat dus wel dat ik samen met de gids Gokyo-Ri had moeten beklimmen en daar had ik geen zin in, dus hebben we een andere, makkelijkere wandeling opgezocht voor met zijn tweetjes: over de moraine heuvels, langs de Ngozumba gletsjer omhoog, via een aantal gletsjermeren om bij een magnifiek uitzichtpunt naar de Everest te komen. Nou, die moraine heuvels op en af lieten me wel even voelen dat de beklimming van de Gokyo-Ri absoluut geen kans van slagen had gehad. Na een uur was ik kapot en toen Wangchho vroeg of hij mijn rugzak moest dragen, wist ik niet hoe snel ik ‘ja’ moest zeggen.....daar ging m'n trots!

De bergmeren waren overigens ook best de moeite waard, niet alleen de mooie turquoise kleur van het gletsjer water, maar ook de ruige bergpieken op de achtergrond zorgden voor een verdere verfraaiing van het decor. Het uitzicht op Everest was zeer zeker de moeite waard. Vanaf eerdere vergezichten, was alleen het topje van Everest te zien, maar vanaf deze kant was de gehele westkant te zien; heel indrukwekkend dat mensen daar tegenop weten te komen. Ben achter ons nog even een heuvel opgeklommen om te kijken of ik een foto van het meer met Everest op de achtergrond kon nemen; dat lukte dus niet, maar achteraf bleek dat deze heuvel net boven de 5000m grens uitkwam (5003m om precies te zijn) en zodoende toch nog voor een 5e keer ‘op niveau’ geweest. Het weer in de Gokyo vallei is heel anders; hier komen de wolken dan ook niet binnendrijven vroeg in de middag, maar blijven de toppen de hele dag zichtbaar.

Terug in het guesthouse was Manita aan de beterende hand, maar al gauw werd er besloten om de reserve dag die we hadden ingebouwd, niet te gebruiken om morgen alsnog Gokyo-Ri te beklimmen, maar de terugtocht te gaan aanvaarden en daarmee afscheid te gaan nemen van de ijle lucht en slechter slapen. We zijn het trekken ook moe; bijna twee weken elke dag lopen boven de 3000m, waarvan 10 dagen boven de 4000m en totaal meer dan de hoogte van Mt Everest (8848m) geklommen. Dit uiteraard in geen vergelijk tot de bergbeklimmers die daadwerkelijk Mt Everest beklimmen! Maar bijna 10.000m stijgen is onze eigen Everest trip prestatie geweest, ongetraind, en puur op wilskracht gelopen.