De echte bergen komen dichterbij

De dag erna zijn we vroeg opweg, 7uur en is het een beetje bewolkt. Eerst een trap om ruim 400m te dalen, de rivier oversteken en dan weer een trap omhoog. Na verloop van tijd laten we paddi velden achter ons en lopen we door een bamboe bos. Boven op de heuveltop komen we in het dorpje Sinuwa, waar we op het gemak een kopje thee drinken. Daarna is het relatief vlak en makkelijk lopen naar onze eindbestemming Bamboo (2300m). Twee dorpen eerder dan gepland, omdat in de volgende dorpen geen slaapplaats meer te bekennen is nu in het hoogseizoen. We gaan er dus waarschijnlijk een dag langer over doen, maar dat vinden we niet erg, lekker rustig omhoog klimmen. Dat in contrast met de berggeiten (thar) die we tegen de steile wanden zien boven ons guesthouse in Bamboo. Daar zijn we al om 11uur net voordat de eerste regen valt. Stel je niet teveel voor van zo'n gehucht: vroeger een dorp van 5 huizen en tegenwoordig een dorp van 5 guesthouses, en dat is letterlijk alles wat het te bieden heeft.
De middag besteden we met Sudoku spelen en de lokale bevolking er ook verslaafd aan maken. Nog leuker vinden ze het dobbelen, 5000 spelen. Communiceren is moeilijk: Dandi zijn Engels is prima, maar beantwoord alleen de vragen die je stelt, maar er komen geen verhalen. Maar onze dragers Dirge en Furba spreken geen of zeer weinig Engels, dus spelletjes spelen is een ideale manier om toch aansluiting te vinden. Ook moet er een Deens meisje getroost worden, dat tot hier heeft gelopen, maar nu al zo veel last van haar knie heeft dat het onverstandig zou zijn door te lopen: ze besluit morgen terug te keren en ook daar zal ze nog lang genoeg over doen. We hebben er inderdaad al een paar op de trap terug zien strompelen, dus we zullen ook zelf erg op onze knieën moeten letten. Wilko loopt al met een knieband en heeft gister een homeopatische olie gekregen. Dat heeft goed geholpen; dus hij is er klaar voor de rest. Manita heeft last van haar koppie, niet gerelateerd aan hoogteziekte want daar zitten we nog te laag voor, maar duikt 's middags haar bed in en ziet er 's avonds al beter uit. Patricia heeft vanmorgen een energievol ontbijt op in de vorm van chocolade vla en liep vandaag als de beste, dus die krijgt morgenochtend een dubbel portie, zodat ze voor ons alvast lunch kan bestellen in het volgende dorp.

De zesde dag begint goed: geen wolken, maar zo diep in de vallei ook nog geen zon. Het meeste van de weg baant zich door bamboe, eiken en rododendron bos. Thuis in Nieuw Zeeland staan nu de Rodo's vollop on bloei, maar hier zijn het vooral de eikenbomen in herfstkleuren en bomen vol met bessen die kleur geven aan het geheel. Veel vogels horen we hier. Het steilste gedeelte hebben we nu wel gehad en het is nu een bospaadje geworden wat wel stevig omhoog gaat. En dan is er toch ineens weer een trap: bovenaan gekomen gaat het pad linksaf en dan is daar een waanzinnig mooi uitzicht. Door de steeds nauwer worden vallei stroomt Modi Khola, een ruige rivier, gevoed door de regen die gister is gevallen. Een stuk verderop glinsteren de blauwe daken van Deurali (3200m) waar vandaag ons guesthouse staat; vanuit de bergen komen er vele watervalletjes en watervallen het dal in en aan het eind van de dal liggen de met verse sneeuw besprenkelde bergen, die gister sneeuw ipv regen gehad hebben. En nog wat verder weg liggen dan de echte Himalaya pieken, waar de gletsjers en eeuwige sneeuw op liggen. Ik heb mijn plekje weer gevonden en ga in alle rust op de anderen wachten, genietend van wat er zich voor mij uitstrekt. Ondanks de zon begint het op hoogte toch wel fris te worden en de toeristen die al op ABC geweest zijn benadrukken dat het er erg koud is en ook daar gister sneeuw gevallen is..... dat belooft wat voor de komende dagen. Vandaag slapen we zo ongeveer op de boomgrens, dus morgen wordt het een dag van vergezichten, maar ook van brandende zon; toch de zonnebrand maar eens tevoorschijn halen.

Ons kamertje voor de nacht is zoals andere nachten, alleen wat kleinere versie; twee éénpersoonsbedden met alleen matras en kussen (eigen slaapzak meenemen dus), een tafeltje, een waslijn en bij de luxe slaapplaatsen een paar mooie platen aan de muur. Een houten wand scheidt de ene kamer van de andere, soms niet meer dan een dun hardboard plaatje. De prijzen zijn gestandaardiseerd in het gebied (hoewel de kwaliteit van de kamer niet altijd hetzelfde zal zijn) en afdingen dus niet mogelijk; NRP150 per bed en NPR100 voor een hete douche. De badkamers zijn nu niet meer op de kamers, zoals onze eerste nacht op de tocht. Dirge en Furba, lopen iedere dag vooruit en zoeken een kamer voor ons uit in het guesthouse dat Dandi al telefonisch die ochtend gereserveerd heeft. Reserveringen worden slechts tot het begin van de middag vastgehouden, daarna is het ‘wie eerst komt’ en zodoende is het vooruit sturen van de dragers nog steeds nodig.


Het valt op dat we geen muilezels meer zien en het blijkt dat vanaf hier alles met dragers gebeurd; ook de bevoorrading van de lodges. Sommige dragers die we tegen komen maken gretig gebruik van muziek op hun telefoon, ondanks dat we weinig oplaadpunten gezien hebben. Het voelt vreemd iedereen met mobieltjes te zien en in soms zelfs internet. Maar had inderdaad al ergens gelezen dat in 2007 het eerste smsje van Mt Everest verstuurd was. Mobiele ontvangst is er weinig maar soms lukt een smsje naar het thuisfront.