De eerste dag op trek

Ondanks dat we om 6u in de vroege ochtend opgehaald worden door de taxi, horen we Ming al toeterend aanrijden zodat de portier de hekken al kan open zetten. We weten 4 man, drie dagrugzakken en 2 grote rugzakken in en op de kleine Suzuki Maruti Alto te proppen. Op weg naar het busstation, zien we de straten voor het eerst vrij verlaten.

Bij inchecken blijkt dat we in plaats van de geboekte touringcar, een klein mini busje hebben die ons in 8u naar Pokhara in het westen brengt. De 200km zien we aan ons voorbij trekken, langzaam, bijna in kolone met andere bussen, motoren en vrachtwagens, vaak over slechte onverharde stukken weg, langs dorpjes, rivieren en rijstvelden. Bijna zien we onze goede plekken na de lunch "ingepikt' door nieuwe reizigers, maar gelukkig wordt het terug gedraaid. Dde plekjes met extra been ruimte voorin is voor mij wel makkelijk: de afgelopen dagen heeft er zich een steenpuist op mijn achterste gehuisvest, en zitten is momenteel niet mijn meest favoriete bezigheid. Gelukkig is staan (lopen) en liggen (slapen) geen probleem en dat zijn de enige twee belangrijke activiteiten voor de komende dagen. Al tijdens de busrit blijkt het gehobbel zijn werk te hebben gedaan en ook zitten zou geen probleem meer worden, maar zodoende hadden we nu wel een ander probleem: hoe te voorkomen dat, wat nu een open wond was, zou gaan infecteren. Maar met een verpleger (Wilko) en mijn lieftallige vrouwtje (voor alle duidelijkheid: Manita) in de groep zou dat wel goedkomen. Ondanks de goede stoelen komen we nog steeds vermoeid aan: en dat voor maar 200km. En ook nog eens.van 1315m naar 900m gedaald vanaf Kathmandu; des te meer stijgen bij het lopen dus!! Het Pokhara toeristische gedeelte toont heel anders dan Kathmandu met stoepen en schone straten. Wij slapen in Lakeside, wat niet aan het meer blijkt te liggen, maar de naam van de wijk is. Vroeg naar bed en fris weer op!

De weg naar het begin van de trek met een minibusje is al mooi: we zitten nog lekker wakker te worden in de bus als, met de prille ochtendzon, ineens de echte Himalaya pieken voor ons opdoemen. Zijn al in veel berggebieden geweest, maar de Himalaya, als hoogste gebergte ter wereld, blijkt dan toch weer een klasse apart te zijn: een hele rij pieken die (heel) hoog boven ons uittorenen en besprinkeld zijn met sneeuw en gletsjers die zachtjes glinsteren in de vroege ochtendzon. Himalaya betekent overigens ook ‘verblijfplaats van de sneeuw’. De adrenaline pompt meteen door de aderen, dus gelijk wakker en net als we lekker comfortabel achteruit van de omgeving zitten te genieten, trekt de chauffeur het busje van de weg. Eerst denk ik nog dat het een drankstop is, maar al gauw blijkt dat we ZIJN eindpunt en dus ons beginpunt van de wandeling in Nayapul (1050m) hebben bereikt: o shit!

In Birethanti, worden onze TIMS kaart (wandelvergunning) en ACAP pass (Annapurna Park toegang) gecontroleerd: we mogen starten aan onze tocht. De eerste dag wordt een makkie, slechts een uurtje of 4 lopen en maar een paar honderd meter klimmen, althans volgens de brochure. Dandi, de gids bleek daar anders over te denken: die vond het wel een leuk idee om te lunchen op de plek waar we volgens de brochure zouden slapen, maar daarna nog een stukkie door te lopen. Wij hadden van te voren met de gids besproken, dat we flexibel wilden zijn in het reisschema, zodat als het een dag te zwaar is, we ervan af konden te wijken. Dorpjes lagen tenslotte maar anderhalf tot twee uur van elkaar vandaan, dus keuze genoeg aan slaapplaatsen. Dit werd nu tegen ons gebruikt. Dus daar ging onze ‘relaxte’ eerste dag, maar wel een goed idee, want anders zou morgen wel heel erg zwaar worden.

Ik liep met een kilootje of 8 op mijn rug, maar was blij dat we het gros van onze bagage aan de dragers hadden kunnen geven; samen met hun eigen bagage liepen die met zo'n 25 kg tegen de berg op. Patricia had medelijden met ze, maar dat stopte toen we werden voorbijgestoken door aan aantal dragers (waaronder 2 vrouwen op teenslippers) die met 45+ kg omhoog liepen en we ons realiseerden dat onze dragers relatief een makkie hadden. Dat laatste stukje bleek gelijk het zwaarste van de hele dag te zijn met een hele steile klim: we konden het dorpje Ulleri (1960m) waar we zouden slapen zien vanaf de lunchplek en volgens mijn GPS was het hemelsbreed slechts 1.5km verderop, maar over dat stukkie hebben we wel bijna 2.5uur gedaan. Het was zwaar, maar eigenlijk kwamen we alle vier zonder al te veel problemen boven zonder oververmoeid te zijn, dit in tegenstelling tot een aantal andere toeristen, die met de tong op de grond, moeite hadden om de ene voet nog voor de andere te zetten. Het is duidelijk dat de tocht die Patricia en Wilko eerder hadden gelopen, zijn vruchten had afgeworpen en een goede oefening was geweest. Maar we zijn nu pas op bijna 2km hoogte en zodoende nog geen last van ijle lucht en de hoogteziekte verschijnselen die daar evt mee gepaard gaan, dat komt pas boven de 3km, dus we moeten nog maar even niet juichen....... Oké, oké: een beetje mag.

Onderweg door vele dorpjes gekomen (Birethanti, Hile, Tikhedhunga), grandioos om te zien hoe er, met de materialen van de omgeving, gebouwd wordt. Jammer dat de grootste focus tegenwoordig de toeristen zijn, maar aan de andere kant weer goed te zien dat ze van de mogelijkheid gebruik maken en het heeft natuurlijk wel het voordeel dat we niet ook al ons eten mee hoeven te slepen, want er is ruime keus uit eenvoudige, maar ooh zo goede en lekkere restaurantjes. Ook ons guesthouse voor de avond is simpel, maar schoon EN, heel erg belangrijk, met een hete douche. Weten we gelijk weer waar al die gasflessen die we op de ruggen van ezels voorbij zagen komen, naartoe op weg waren. Na de douche nog even de wond verzorgd: ik vroeg nog aan Manita hoe het eruit zag: waarop ze zei ‘ik kan niet eens zien waar het was’ en vervolgens ‘was het hier?’ en in dezelfde ademstoot gooit datzelfde lieftallige vrouwtje de alkohol nogal rijkelijk op die plek. Afijn het was maar goed dat we al in de bergen waren, want toen ik even daarna al jodelend en dijen-kletsend over de gang liep, keek niemand er erg vreemd van op. Opmerking van de redaktie: Hij doet alsof ie, net als de kuddes met geiten die we aan het begin van de wandeling tegen kwamen, naar de slachtbank werd geleid als offering voor het festival!

Tijdens de wandeling verbazen we ons over de hoeveelheid huizen die tegen de bergen zijn aangeplakt; en dan heb ik het niet eens over de dorpjes, maar de losse huizen tussen de rijstvelden en terrassen met gierst en boekweit. Hier is nog duidelijk landbouw; de vingergierst wordt verbouwd voor pap, bierbrouwen en de sterke drank raksi. Prima dieet! Als we morgen boven de 2km uitkomen zullen de steile hellingen met akkervelden plaatsmaken voor bossen en, naar ik aanneem, de bebouwing ook wat minder worden. Echte dorpjes zullen plaatsmaken voor ‘accommodatie’ dorpen welke, buiten het wandelseizoen, uitgestorven zijn. De lokale bevolking is erg vriendelijk: de namaste's (goedendag) vliegen je tegemoet, erg kleurrijk gekleed, maar vooral vrolijk. De meiden in de keuken giechelen wat af, maar buiten dat weten ze ook nog eens een heerlijke maaltijd op tafel te toveren. Veel respect hiervoor want de menukaart is zeer uitgebreid en de keuken vaak klein. Na het avondeten houden we het vroeg voor gezien, tenslotte wordt ontbijt alweer om 6:30 uur geserveerd: dus het bedje lonkt!